van verdoven naar voelen naar helen

als ik doe alsof het er niet is, is het er niet (2005)

Ik dacht dat het best een goede strategie was. Het wegdenken van gemis. Van verdriet. Ik wilde er niet aan. Want dit was zo groot, dat ik het vast niet aan zou kunnen. En bovendien had ik “sterk zijn” als strategie gekozen. Ik dacht dat als ik maar genoeg bewonderd werd om mijn kracht en alleskunner zijn, ik me beter zou voelen. Ik erbij zou horen en aardig gevonden zou worden. Door een samenloop van oorzaken, wist ik dat ik geen mama zou kunnen worden. Een diep gekoesterd verlangen, waarvan ik deed alsof het er niet was. Een bal die ik onder water drukte. Ik wilde het niet voelen. En vooral niet delen, want dan vond men mij zielig en zwak in plaats van sterk.

finaal onderuit (2011)

Ik weet nog dat ik die enorme stapel werk op mijn buro zag liggen. Met geen mogelijkheid was ik meer in staat om deze weg te werken. Ik had geen overzicht meer. Kon me niet meer goed concentreren. Alles kostte veel meer tijd dan voorheen en ik ging fouten maken. Ik bleef steeds langer zitten ‘s avonds en had pijnstillers nodig om de altijd aanwezige vage hoofdpijn een beetje te laten zakken. Opgeven was geen optie. Ik weet nog wel dat ik dacht: volgens mij raak ik een beetje overspannen. Toen ik eind 2010 ook nog buikklachten kreeg en me daar vreselijk zorgen over ging maken, was het hek van de dam. Ik kon niet meer slapen, kreeg last van hartkloppingen en hyperventilatie. Het ging van kwaad tot erger en ik raakte de bodem van de put met een heftige burn-out.

op zoek naar de oorzaken (2011)

Natuurlijk ging ik op zoek naar oorzaken. Wat had ik verkeerd gedaan? Was ik te perfectionistisch, onzeker? Zat ik niet in de juiste baan? Deed ik te weinig aan ontspanning? Het geijkte beeld van “te hard hebben gewerkt” ging maar deels op. Want het ging om het waarom. Waarom vluchtte ik in mijn werk? Werk waar niet eens mijn hart lag? Waardoor ik er onzeker van werd en extra mijn best voor ging doen. En de leegte in mijn hart probeerde op te vullen met de waardering van klanten en collega’s. Met mooie kleren en schoenen. Met een perfect plaatje, maatje 36. Mijn god, wat was ik ongelukkig. En eenzaam.

when we numb the dark, we numb the light – brene brown (2016)

Ik las veel in de jaren daarna. De kracht van kwetsbaarheid van Brene Brown gaf me zoveel inzichten dat het een echte life changer bleek. Zij beschrijft op een (h)eerlijke authentieke manier haar eigen worsteling met schaamte en kwetsbaarheid. En leerde me dat juist jezelf zijn, zwakte tonen en dingen delen, een enorme kracht geeft. Zelfvertrouwen geeft. En echte vriendschap. Terwijl een masker opzetten alleen maar kracht kost en onzeker maakt. Afstand schept tussen jou en de ander. Ook leerde ze me dat het verdoven van verdriet en boosheid ook juist alle fijne dingen verdooft. When we numb the dark, we numb the light… Om me gelukkiger te voelen, mocht ik dus mijn twijfels en verdriet gaan delen en “moest” ik door de zure appel van voelen heen.

van verdoven naar voelen (2017)

Om van verdoven naar voelen te gaan, is het belangrijk om inzicht te krijgen in alle tactieken die je toepast om te verdoven. Voor mij was dat spullen kopen, internet (Facebook, nieuwssites) en televisie (Netflix, komedies). Iedere keer als ik opmerkte dat ik hierin doorschoot, greep ik in en probeerde ik juist de rust te zoeken. Voor mij was en is dit door te mediteren, rustige muziek te luisteren en te wandelen. Toen was er geen escape meer mogelijk en ging ik voelen. En delen.

nou ben ik ook nog hoogsensitief…. (2019)

Toen ik mijn emoties en gevoelens ging toelaten, gebeurde er nogal wat. Vaak werd en word ik overspoeld. Kwam er ineens een enorm verdriet, tranen of boosheid boven. Bleek ik helemaal niet zo vlak en rustig te zijn. Ik zette me lang af tegen de kwalificatie hoogsensitief. Omdat ik een hekel had aan stempels en vakjes. Ik ben ik. Ik wil me niet verschuilen. Geen speciale behandeling of positie. Maar een van mijn klanten wist er zoveel boeiends over te vertellen, dat ik er meer over ging lezen. Het leverde een en al herkenning op. Zowel onder- als overprikkeling herken ik. Net als het introvert en extravert zijn. Het opzoeken of juist buitensluiten van prikkels, mensen, avontuur. En daarmee spelen. Doseren. Want alles komt binnen. Muziek. Teksten. Woorden. Blikken. De energie van de ander. Inmiddels leer ik ermee leven en de voordelen van plukken. Ik leef steeds intenser. En in mijn coaching is het een fijn instrument.

van voelen naar helen (2020)

Eén van de pijlers van mijn binnenkort te lanceren coachingsmethode “verrijk je leven” is “van verdoven naar voelen”. Het verdoven van emoties en gevoelens is geen optie als je echt gelukkig wilt zijn. Het moet er uit. Ik vergelijk het vaak met een bal onder water proberen te houden. Dat houdt je even vol. Maar naarmate je armen vermoeider raken, lijkt de bal steeds sterker naar boven te willen. En uiteindelijk schiet ie de lucht in, in een heftige reactie. Van nog meer verdriet of juist ziekte. Het toelaten en ervaren is wat je nodig hebt. Durf boos, bang of verdrietig te zijn. Nieuwsgierig en liefdevol onderzoeken wat je voelt. Vind je het spannend, vraag dan iemand je te helpen. Vanochtend nog vroeg één van mijn klanten mij haar te helpen. Helpen om haar stap voor stap alles toe te gaan laten in haar lijf. Wat een vertrouwen schenkt ze mij. Natuurlijk help ik haar met liefde. Mijn klanten zijn mijn kindjes. Ik help hen helen.