hoe voel je je?

“How do you do?”, is iets wat je in de VS en Canada van iedereen als eerste hoort. Zelfs in winkels word je ermee begroet. De eerste keren ging ik netjes antwoorden hoe het was. Tot ik doorhad dat het de bedoeling was om “Fine, thanks, how are you?” te zeggen. Een standaard begroeting dus. Net als onze “hoe gaat het met je?”, vaak nog gevolgd door een “goed?”. In de hoop dat je vooral “goed” antwoordt. Want “slecht / matig / verdrietig / hopeloos / bang / gefrustreerd / depressief” is iets waar we collectief geen raad mee weten. 

Het moet goed gaan in het leven. Je moet gelukkig zijn. Gezond. Succesvol. Aan de buitenkant. De binnenkant is niet zo interessant. We worden liever niet geconfronteerd met een ander zijn ongeluk of ongemak. De pijn van het leven. En zeker niet dat van onszelf. Te confronterend? 

Waarom is dat eigenlijk zo? Mijn ervaring is, dat we dit doen omdat het spannend en eng is. Als we echt mogen voelen hoe we ons voelen, betekent dat misschien wel een benodigde verandering in ons leven. En als we ergens een hekel aan hebben, is het veranderen. Veranderen is nieuw, nieuw kennen we niet en maakt ons onzeker en bang. En daar willen we weer van wegblijven. We willen zekerheid en comfort, weten waar we aan toe zijn. Op allerlei vlakken.

Terwijl het onderdrukken van ongemak, onzekerheid en pijn, tot grote(re) problemen kan leiden. Pijn wegdrukken met pijnstillers kan je lijf voorgoed beschadigen. Het signaal pijn is er niet voor niks. Het is een alarm. Die je gebruikt als een snode-knop. Nog even doorzetten. Eerst nog dit en dan neem ik rust. En ongemak en onzekerheid niet willen voelen, zorgt ook voor het negeren van signalen. Signalen van je diepste zelf. Een super belangrijke en nauwkeurige bron van informatie. Over wat er in jou zit en er uit wil. Over wie je werkelijk bent. Informatie die je motiveert om je leven te verbeteren. Het negeren hiervan zorgt voor een knagend gevoel van “is dit het nou?”. Onrust. Stress. Ontevredenheid. Boosheid. 

En nog erger, het onderdrukken van je gevoel zorgt voor afvlakking. Je mag immers niet voelen van jezelf? Dus kapt je hoofd/lijf ook geluksgevoelens af. En wordt je ontevredenheid en niet gelukkig zijn groter. En weet je nog minder goed wie je bent, wat je kunt en waar je in floreert. 

de sleutel om je beter te voelen zit in beter voelen.

1. Dat begint met jezelf toestemming geven om alles te mogen voelen wat je voelt. Zonder oordeel. Zonder je te schamen. Het nieuwsgierig en oordeel loos luisteren naar jezelf, dat stemmetje van binnen. Niet die zeurende die “doorgaan!” roept of “aansteller!”, maar de liefdevolle. Die zachtjes fluistert. Of soms heel hard huilt. Of knetterend boos is. 
2. Onderzoek wat je voelt, geef er een omschrijving aan. Ben je boos, teleurgesteld, bang, gefrustreerd? En waar voel je dit in je lijf? Deze stap helpt je om het gevoel objectief te bekijken en ruimte te geven.
3. Probeer te begrijpen waarom je dit voelt. Wat is er precies gebeurd? Dit kan je helpen erachter te komen wat je wel en niet wilt in je leven en wat er bijvoorbeeld eerder is gebeurd wat nog steeds invloed op jou heeft.
4. Bedenk of en met wie je dit gevoel kunt delen. Als je dat niet wilt of kunt, schrijf het dan op. Dit vermindert je stress en geeft inzicht.
5. Bedenk dan wat je kan helpen om met dit gevoel om te gaan. Bijvoorbeeld 5 minuten lang heel rustig door je neus in- en uitademen. Of een lekkere wandeling maken en nadenken over wat je wilt in je leven

Zeker nu de onzekere economie ons parten speelt en ons angstig kan maken, is voelen belangrijk. Voelen en delen. Samen staan we sterk. Wil je meer weten over voelen? En het afscheid nemen van chronische stress? Download dan mijn e-book.

Bron: Marc Brackett – Permission to feel