als, dan

als, dan

Als ik meer tijd heb, dan begin ik met sporten, gezondere boodschappen in huis halen, koken…
Als deze drukke periode op mijn werk achter de rug is, dan begin ik met wandelen tussen de middag, echt even pauze nemen om te eten, nee zeggen tegen nieuwe afspraken…
Als ik dunner ben, dan ga ik beter voor mezelf zorgen….
Als de kinderen wat ouder zijn, dan pak ik weer wat vaker de fiets, kan ik weer gezonder koken, kom ik aan mezelf toe…

herkenbaar?

Herkenbaar? Voor mij wel. Een aantal jaren geleden helemaal. Mijn lunch bestond regelmatig uit een kale boterham achter mijn bureau. Omdat ik ‘s ochtends geen zin, tijd en energie had om iets voedzaams klaar te maken. En omdat ik dacht dat al die mailtjes van laten en collega’s het allerbelangrijkste op de aarde waren. Waar ik direct wat mee moest doen. Waarom? Toen had ik geen idee. Nu wel. Ik ben me veel bewuster van mijn eigen energievoorraad en mijn eigen agenda. Maar met name ben ik meer in control over mijn dagelijkse leven. Er was een tijd dat ik me verbaasde over collega’s die een andere baan hadden gekregen. Het kwam niet eens bij me op, om me heen te kijken. Omdat ik totaal niet wist wat nou eigenlijk mijn ding was. De regie nemen, in actie komen was er dan ook niet bij. Ik werd geleefd. Reageerde op alles wat er op me af kwam. En was ook nog eens bang om dat niet direct te doen. Waar collega’s aan de vrijdagmiddagborrel gingen, zat ik nog achter mijn pc druk te doen. Een belabberde combinatie van angst om nee te zeggen, fouten te maken en om zelf op te staan, andere keuzes te maken. Van totaal niet weten wat ik wilde en nodig had. En daarom maar in de pas bleef lopen, van wat ik dacht dat er van mij verlangd werd.

burn-out

Je begrijpt vast wel dat dit niet vol te houden was. Ik raakte overspannen en zelf tijdens dit proces kon ik niet ingrijpen. Ik ging nog door met gewoon doen, werken. Me ondertussen zorgen maken steeds slechter slapen, hulpeloos voelen. Slechter eten, omdat ik minder energie en zin had om boodschappen te doen en te koken. Niet uit een denderende trein durven stappen. Zelfs toen ik ziek thuis kwam te zitten met ernstige vermoeidheid, hoofdpijn, hartkloppingen en depressieve gevoelens, kon ik niet stoppen. Stoppen met denken, me zorgen maken, me schamen.

een nieuw begin 

Pas toen het (te) laat was, vanaf nul weer moest of mocht beginnen, kwam het besef. De dingen die gebeuren zijn voor een (groot) deel afhankelijk van de keuzes die je zelf maakt. En van hoe je ervoor kiest om te leven. Ik ging me verdiepen in anders en gezonder eten. Veel meer groente, volkoren producten, minder suikers. Binnen twee weken merkte ik effect. Geen laat in de middag dip meer, gelijkmatiger, kalmer, meer zin in de dingen. Ik ontdekte wat korte meditatie apps me boden. Inzicht in mezelf, wat IK nu eigenlijk echt wilde en nodig had. Ik ging veel meer naar buiten. Me meer uiten naar anderen toe. Laten zien wie ik was en wat ik vond. Meer mezelf zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan. En ik ga ook door, iedere dag weer. Ontwikkelen en leven is steeds (kleine) aanpassingen doen.

kleine babystapjes

Wat is jouw verhaal? Waar wacht jij op? Tot je ziek(er) wordt? Ongelukkig(er)? Burn-out raakt? Wat heb jij nodig om in beweging te komen? Het hoeft niet groots en meeslepend. Radicaal alles in één keer omgooien. Begin juist met babystapjes. Bijvoorbeeld één keer per week tussen de middag wandelen. De dag beginnen met een glas water. Zorgen dat je twee keer per week vroeg(er) naar bed gaat. Of voor jezelf eens opschrijven wat je het liefste wilt. Nodig hebt. En welk klein pietepeuterig dingetje je vandaag al kan doen om een beetje dichterbij te komen. Moeilijk? Ik help je graag. Ik kan als geen ander met jou barrières opsporen en doorbreken. Meld je voor een leefstijl- en voedingsanalyse of een eerste hulp bij stress en burn-out.