ruimte innemen
Please enter banners and links.
Afgeslopen dinsdag hebben wij afscheid moeten nemen van onze hond Hunter. Onze Leonberger van net 5 jaar oud. Al ruim 1,5 jaar kampend met ernstige artrose in zijn rug, waardoor hij steeds meer ongemak en pijn kreeg. Ik ben enorm verdrietig. Het is niet voor te stellen wat voor een leegte hij achter laat. Maar ik ben ook dankbaar voor alles wat hij mij gaf. En leerde.
hunter
Hunter nam ruimte in, letterlijk en figuurlijk. Voor wie het ras niet kent, Leonbergers zijn zogenaamde gentle giants en de reutjes wegen zo’n 60-70 kilogram. Hij was kampioen in de weg liggen, dus in huis was hij niet alleen door zijn grootte, maar ook door zijn keuze van ligplek, letterlijk aanwezig. En ik kon geen banaan of appel eten zonder dat ie uit het niets naast me zat. Figuurlijk nam hij ook veel ruimte in, namelijk in mijn hart. Hij was kwetsbaar door zijn ziekte en had extra veel aandacht en liefde nodig. Ik was steeds met hem en zijn welzijn bezig. De laatste maanden brak mijn hart iedere dag weer als ik zag hoe moeilijk hij bewoog en hoe graag hij toch nog wilde leven. Hunter vroeg zich niet af want een ander van hem dacht of vond. Hij kwam luidkeels en met heel zijn lijf vragen om wat hij nodig had. Blaffend als ik thuiskwam, bijna gillend van plezier. Duwend met zijn neus. Een bal in zijn bek om deze weg te kunnen laten gooien. Pontificaal voor je gaan zitten en zijn poot op me leggen om uitgebreid gekriebeld en geaaid te worden. Achter me gaan zitten en zachtjes piepen als hij vond dat het tijd was om uit te gaan. Goed voor mij om me uit mijn werk te halen en even lekker te gaan ontspannen en bewegen.
de lessen van Hunter
Wat ik van Hunter heb geleerd, is om veel meer mezelf te zijn. Gewoon te zeggen en te laten zien wat ik nodig heb en wel en niet wil. Te voelen en ervaren dat ik ‘buiten’ nodig heb om me van binnen beter te voelen. Dat ik regelmatig lekker moet spelen, rennen en gek doen, lachen en plezier maken, niet zo veel nadenken. Hij leerde mij ook om ‘mijn mannetje’ te staan. Met zulke grote honden, moet je wel stevig in je schoenen staan. Rechtop, vertrouwen en kracht uitstralen en bewust zijn van je stemvolume en gebruik. Zachtjes praten en onzichtbaar zijn werkt niet als je buiten met hen loopt en je wilt hen behoeden voor gevaar. Of corrigeren als ze op iemand met een witte broek afstormen…
toen ik nog een kind was
Als kind maakte ik mezelf onzichtbaar. Wilde geen moeite en overlast veroorzaken. Mijn ouders hadden het pittig met ons gezin en ik wilde het niet moeilijker voor hen maken dan het was. Dus was ik lief, vermaakte mezelf en paste me aan. Aan wat zij of anderen van mij wilden en verlangden. Ik had letterlijk geen eigen stem toen ik naar de kleuterschool ging. Ik was zo verlegen en angstig om mezelf uit te spreken en te laten zien, dat ik twee jaar lang geen woord heb gezegd in de klas. Gelukkig had ik een lieve juf die me de ruimte gaf en me begreep als ik moest plassen. Pas in de eerste klas, bij het leren lezen, heb ik voor het eerst hardop gesproken in de klas. Onwennig en met enige moeite. Mijn klasgenootjes waren stomverbaasd en riepen later uit: “Marian heeft gepraat!”. Ik heb de hele lagere en middelbare school moeite gehouden om in de klas iets te zeggen, spreekbeurten te houden en contact te maken. Ik was pas gelukkig als ik lekker buiten kon spelen met een vriendinnetje, hutten bouwen, varen, bomen klimmen. Maar ook lekker lezen, verkleden, poppenkleertjes maken en knutselen.en als volwassene
Tijdens mijn studie kroop ik een beetje uit mijn schulp. Ik vond het nog steeds eng om in de groep mijn woordje te doen en deed het liefst alsof ik er niet was. Wel luisteren en leren, maar niet aanwezig zijn. Toen ik stage ging lopen en later tijdens mijn eerste baan, besefte ik dat dit niet ging werken. Ik moest me aanpassen en laten zien. Omdat ik als kind en puber niet had geleerd wie ik was en wat voor mij passend en fijn was, sloeg ik door. Ik ging overcompenseren, overschreeuwen, mezelf profileren, als het ware brullen hoe goed en sterk ik was. Ik propte mezelf in een profiel van wie ik wilde zijn. Vooral op mijn werk. Van binnen was ik onzeker en bang. Uiteraard sloopte dit mij. Resulterend in een burn-out. Met een lange zoektocht daarna naar herstel, naar mezelf.
de weg naar herstel, de weg naar mezelf
Mijn honden hebben een hele belangrijke rol gespeeld in de weg naar herstel en mezelf. Net als veel gezonder gaan eten, meer bewegen en meditatie. Maar ook bijvoorbeeld de boeken ‘ de kracht van kwetsbaarheid’ en ‘de moed van imperfectie’ van Brené Brown. In haar boeken beschrijft zij dat veel mensen zich niet goed, geliefd en perfect genoeg voelen. Vergeleken met anderen. En zich daardoor anders en beter voor proberen te doen. Daardoor voel je je – uiteraard – veel minder jezelf en word je juist onzekerder. En durf je mensen niet dichtbij te laten komen. Want dan merken ze misschien hoe jij echt bent. Als je je echter kwetsbaar durft op en open te stellen, word je sterker en sterker. De boeken hebben mij geholpen om mezelf te ontdekken en te worden. Om mijn zachte kant te laten zien. Om te laten merken dat ik ergens mee zat, iets moeilijk vond. Om te ervaren dat toen dat masker af was, er niks meer was om krampachtig aan vast te houden. Dit was wie ik was. Dit gaf zo veel lucht, rust en ruimte. En zelfvertrouwen om ruimte in te nemen.
wat is dat, ruimte innemen?
- opkomen voor jezelf, voor wat jij nodig hebt om je goed te voelen, volwaardig, geliefd.
- opkomen voor waar jij voor staat, wat jij belangrijk vindt.
- grenzen bepalen en aangeven richting anderen; tot hier en niet verder.
- heel goed voor jezelf zorgen, zorgen dat jij gezond en gelukkig bent, wordt en blijft én de dingen doet die daarvoor nodig zijn.
hoe doe jij dat, meer ruimte innemen?
Ik raad jou aan te ontdekken wat voor jou van belang is. Wat heb jij nodig om jezelf te zijn en je gelukkig te voelen? En wat doe je hier precies mee in je dagelijks leven? Wat kan jij doen om hier meer mee te doen? Als je dat weet, lukt het je vast al beter om op te komen voor jezelf en je grenzen te bepalen en aan te geven. Ik nodig je van harte uit mijn e-book meer zelfvertrouwen & houden van jezelf te lezen. Hierin staan oefeningen om hierachter te komen, zoals opschrijven wie jij bent, waar jij goed in bent en wat jij nodig hebt om jezelf te zijn, gelukkig te zijn.
Het is ook belangrijk dat je fysiek ruimte gaat innemen, er bent. Dit betekent letterlijk rechtop lopen, staan en zitten, schouders naar achteren, rug recht en je hoofd ontspannen rechtop. Goed ademen, als je gespannen bent een paar keer diep naar je buik. als je iets spannends gaat doen, denk dan terug aan de laatste keer dat iets lukte en je complimenten kreeg, houd dit gevoel vast. En wees niet bang dat er iets niet goed gaat.
Ruimte innemen betekent ook goed voor jezelf zorgen. Me-time, lekker ontspannen inplannen. Niet altijd maar rekening houden met de agenda van de ander. Maar uiteraard ook werken aan je leefstijl. Zodat je meer energie en zin in het leven krijgt. Jouw leven!
in memoriam Hunter
* 01-10-2013
† 18-12-2018
Add A Comment